فراموش میکنم گذشته ها را ،روزها و شبها مینشینم

در گوشه ای ،تا همه بگویند که تو دیوانه ای.
آری من دیوانه ام ، تنهاتر از یک تنهای بیچاره ام .
فراموش میکنم لحظه های با تو

بودن را ، می اندیشم به این روزگار .
روزگاری بود که تو بودی و من نیز در قلب تو

بودم ، تو میگفتی مرا دوست

داری و من نیز عاشق تو بودم .
روزگاری بود که چشمهایم از غم دلتنگی تو بارانی

میشد ، شبهای من با حضور تو مهتابی میشد ، حالا

تو نیستی و من غرق دردها شده ام ، باران نمییارد

و من مثل کویر شده ام ،مرا رها کردی و رفتی

و اینک در این شهر بی محبت غریب شده ام.
تو که میدانستی من ساده ام و فریب را تو را

میخورم ، چرا کاری کردی که من حتی معنای

دلشکستن را نیز بدانم و از

صبح تا شب شعر جدایی بخوانم.
اینک که من اسیر عشق دروغین تو بودم ، با خودم

میگویم که ای کاش تو نبودی و گذشته ای نیز

نبود ، من تنها بودم و هیچ یادی از تو نبود.
فراموش میکنم  گذشته ها را ،برای خود میخوانم آواز

لالایی را ، تا به خوابی روم تا هر زمان که بیدار

شدم ، با خودم بگویم که اینها همه یک خواب بود.